Προσπάθειες των πατεράδων, μέσα από τα παράσιτα των ερτζιανών,  ν' ακούσουνε Ντόϋτσε Βέλλε και BBC, μπας και συλλέξουνε καμιά αντικειμενική πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα. Άκρα ησυχία. Όλοι πατούσαν στα νύχια, μέχρι ν' ακουστεί η φωνή του Μαθιόπουλου "εδώ Ντόϋτσε Βέλλε… Ακούτε την ελληνική εκπομπή της γερμανικής ραδιοφωνίας…"

Τα ελληνικά ραδιόφωνα, εκφωνούσαν το ίδιο Δελτίο Ειδήσεων . Δηλαδή, για να μην τα πολυλογώ, οι μετρήσεις ακροαματικότητας ή θεαματικότητας , δεν ήταν  καθόλου της μόδας! Εκτός από το έργο του Στρατηγού Βαρτάνη, όλα τα άλλα προγράμματα ήταν τα ίδια.

Αντίθετα, ως ιδεολογικές ασθένειες που ήταν πρώτος στόχος των κυβερνώντων να ιανθούν θεωρούνταν ο "σοσιαλισμός" και "ο ιμπεριαλιστικός κομμουνισμός". Για το σκοπό αυτό, δημιουργήθηκαν στο άψε -σβήσε "ειδικά νοσοκομεία" σε νησιά, βραχονησίδες κι άλλες ευάερες κι ευήλιες ελληνικές τοποθεσίες, όπου οι "ασθενείς" ζούσαν όλη τη διάρκεια του χρόνου. Ενώ οι "υγιείς",  "το υγιές μέρος της κοινωνίας" ή συνέχισαν να πηγαίνουν στα παραθαλάσσια μόνο το καλοκαίρι και να καλοπερνάνε με "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου" ή άλλοι, που δεν τα κατάφερναν τόσο καλά, συνέχισαν να φεύγουν για διπλή βάρδια σε γερμανικά εργοστάσια. 

Για να μπούνε τα πράγματα σε μια τάξη, μη φανταστείτε ότι ο καθένας μπορούσε να οργανώσει μια εκδήλωση ή κάτι παρεμφερές…Δηλαδή, πως είπατε; Σύλλογος Καλλιθέας; Προμηθέα; Και ποιοι είστε εσείς; Και τι πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων έχετε; Και που είναι οι λεπτομέρειες για την εκδήλωσή σας, να την περάσουμε….στρατοδικείο-λογοκρισία, εννοώ-, για να έχουμε να απορρίπτουμε! Και για να τα κάνουμε πιο λιανά, αν ήθελες να φέρεις ας πούμε στη Βέροια τον…Τέρρυ Χρυσό ή τους Ολύμπιανς -γιατί μόνο κάτι τέτοια ονόματα κυκλοφορούσαν στην πιάτσα- για να τραγουδήσουν, θα έπρεπε να έχεις ειδική άδεια των αστυνομικών αρχών για τη συνάθροιση του κοινού, αλλά και για "το περιεχόμενον της εκδηλώσεως". Όχι όπως τώρα, που κάθεται ο άλλος με δυό κιθάρες στη γωνία και τσουγκρανάει τραγουδώντας ό,τι του καπνίσει! Α, όλα κι όλα. Τάξις και Ασφάλεια εις την Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών…Καθολικώς Διαμαρτυρομένων.

Όσο για τον κύριο με το ξυρισμένο χοντρό σβέρκο, μαύρη ρεπούμπλικα και την άσπρη καμπαρτίνα που την φορούσε χειμώνα καλοκαίρι σαν βαρύ παράσημο και τσαμπουκαλίδικο διακριτικό, αυτός, βγήκε πια στη σύνταξη. Ζει και βασιλεύει. Τα παιδιά του μάλιστα, γίνανε και Κομματικά μέλη, ακόμη και σε κόμματα αριστερίζοντα. Γιατί η οικογενειακή ηθική λέει, να πηγαίνεις πάντα μ' αυτόν που κερδίζει ή σου εξασφαλίζει κοινωνική αποδοχή!

Τώρα που τα μαύρα γυαλιά τα φοράμε για τον ήλιο κι όχι σαν υποκατάστατο της μαύρης κουκούλας, μπορούμε πια να τα δούμε τα πράγματα με πόνο, αλλά και με χιούμορ.

Το κλομπ, αντικαταστάθηκε από το μπλοκάκι για τις κλήσεις της Τροχαίας. Εγώ τουλάχιστον που φοβόμουν κάποτε το πρώτο, φοβάμαι σήμερα το δεύτερο.
Αφήστε τις διαδηλώσεις. Τότε, στις μετρημένες στα δάκτυλα που γινόντουσαν στην Αθήνα-συμπεριλαμβανομένου του Πολυτεχνείου και της Νομικής- τα συνθήματα είχαν το καθένα διαφορετικό ρυθμό. Σήμερα, είτε στο γήπεδο είσαι κι ακούς το "σήκωσέ το", είτε σε κατάληψη σχολείου -αλήθεια φέτος τελείωσαν κι αυτές…-ακούς διαφορετικά πράγματα στον ίδιο τόνο που συνοδεύονται από τα ίδια ρυθμικά παλαμάκια.  

Αφήστε τις Βάσεις. Ξαμολήστε έναν δημοσιογράφο έξω, με το "μαρκούτσι" στο χέρι, να ρωτάει τον κόσμο : "Τι ξέρετε για τις Βάσεις";

Οι 19 στους 20 θα του απαντήσουνε κάτι σχετικό με τις βάσεις για την εισαγωγή στις Πανεπιστημιακές Σχολές - ιδίως αν το γκάλοπ γίνει τέτοια εποχή ή μετά το Πάσχα-και ο ένας που θα τύχει … "παραδοσιακός"  θα απαντήσει: "Έξω οι βάσεις του Θανάτου" .

Εν ολίγοις, αγαπητοί μου φίλοι, το Αστυνομικό Κράτος αντικαταστάθηκε από το Fame Story Κράτος. Κάποτε ήταν ήρωας ο Παναγούλης. Τώρα είναι ήρωας ο ομορφούτσικος Περικλής . Κάποτε ανθούσαν τα Κινήματα Ειρήνης, αλλά τώρα ανθεί η κάθε Ειρηνούλα από το   Survivor !

Κάποτε φοβόντουσαν τα… τρίκυκλα και τώρα τα τριγλυκερίδια.

Τι τα θέλω και τα θυμάμαι τώρα όλα αυτά; Τόσοι Απρίληδες περάσανε από κείνον τον παιδικό μου Απρίλη. Είναι όμως από τα πράγματα που μένουν χαραγμένα στο μυαλό, στην ψυχή, στη ζωή σου ολόκληρη. Σαν τη βαθιά πληγή που την απέκτησες πέφτοντας σ' ένα παιδικό παιχνίδι. Μα το σημάδι της θα το κουβαλάς μέχρι τον τάφο.